Ο Βασιλιάς είναι γυμνός

Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά για το αν θα έπρεπε να κάνω τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Δεν με προβλημάτισε το περιεχόμενο της παρακάτω ιστορίας, αλλά αν αυτή είναι ευρέως γνωστή και επομένως δεν υπάρχει λόγος να αναπαραχθεί. Η πρώτη μου σκέψη ήταν "ναι, είναι σίγουρα γνωστή στους περισσοτέρους". Αμέσως μετά όμως, βλέποντας το θέμα με κάπως πιο εταστικό βλέμμα και αφού θυμήθηκα τη φράση της προηγούμενης ανάρτησης  "επειδή η μόνη αλήθεια που γνωρίζετε είναι αυτή που σας λέει η τηλεόραση", σκέφτηκα ότι ενδέχεται να την αγνοεί αρκετός κόσμος, ιδιαίτερα οι νεότεροι σε ηλικία. Ωστόσο το ατίθασο μυαλό μου δεν σταμάτησε εκεί. Συνέχισε με κάποιες ακόμα σκέψεις.

Διαπίστωσε ότι, δυστυχώς για τον Άντερσεν, η ιστορία του ούτε φόνους περιέχει, ούτε σεξουαλικό περιεχόμενο, ούτε υβρεολόγιο, ούτε τίποτα. Δεν μας περιγράφει καν την ιστορία ενός φτωχού που κατάφερε να γίνει εκατομμυριούχος κατακτώντας έτσι την ευτυχία ή έστω ρε παιδί μου, μια ιστορία ενός παθιασμένου έρωτα που προσπαθεί να διατηρηθεί εν μέσω οικογενειακών και κοινωνικών αντιστάσεων. Όχι, δεν μας περιγράφει τίποτα σχετικό. Είναι αλήθεια και οφείλουμε να το παραδεχτούμε στους εαυτούς μας, πρόκειται για μια αδιάφορη ιστορία. Εξάλλου, αν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον, όλο και κάποια εκπομπή θα είχε ασχοληθεί μαζί της.

Τα δεινά όμως που αφορούν αυτήν την ιστορία δεν τελειώνουν εδώ. Πρόκειται για μια συμβολική ιστορία. "Τί; Θα πρέπει να σκεφτούμε κιόλας;" θα αποκρίνονταν δικαιολογημένα κάποιος με θυμό αισθανόμενος παράλληλα την προδοσία για το ότι δεν τον είχα ενημερώσει εξ αρχής.

Αυτό λοιπόν κάνω με αυτά που γράφω, σας ενημερώνω. Και για να είναι πιο πλήρης αυτή η ενημέρωση νοιώθω χρέος μου να προσθέσω και το εξής.  Τα παραπάνω ελλατώματα που διαθέτει η ιστορία του Άντερσεν αποτελούν προβληματικά χαρακτηριστικά και άλλων έργων κάθε είδους. Μουσικά, λογοτεχνικά, φιλοσοφικά...έργα χωρίς ενδιαφέρον, που παρόλα αυτά καταφέρνουν να διατηρηθούν στο πέρασμα του χρόνου. Έργα που συνεχώς εκτοπίζονται και καθίστανται όλο και πιο άγνωστα. Έργα που αντικαθίστανται από υψηλής ποιότητας δημιουργήματα. Αυτή ακριβώς η ποιότητα είναι που μας οδηγεί σήμερα απ' το κακό στο χειρότερό...εεε, με συγχωρείτε, απ'το καλό στο καλύτερο ήθελα να πω.

Έχοντας λοιπόν κάνει τις παραπάνω σκέψεις, ήμουν πια πεπεισμένος. Η μοναδική προυπόθεση που   είχα θέσει για να κάνω αυτήν την ανάρτηση (να μην είναι ευρέως γνωστή η ιστορία) ικανοποιείται. Έτσι λοιπόν παραθέτω την ιστορία του Χ.Κ. Άντερσεν "Τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα".

ΥΓ: Ο συγγραφέας του παραπάνω σημειώματος δεν εξαιρεί τον εαυτό του από τη στροφή στην ποιότητα που περιγράφεται σε αυτό.

Πριν από πολλά πολλά χρόνια σε μια μεγάλη πόλη βασίλευε ένας Βασιλιάς που του άρεσαν τα όμορφα ρούχα. Μια μέρα κατέφτασαν στην πόλη Του τρεις κατεργάρηδες. Είπαν πως είναι υφαντές και ήξεραν να υφαίνουν ρούχα πανέμορφα από ένα μαγικό πανί που μονάχα οι ανίκανοι και οι ανόητοι δεν μπορούσαν να δουν. «Σπουδαία ιδέα» σκέφτηκε ο Βασιλιάς. «Δικιά μου θα είναι πια η δύναμη της γνώσης! Όλοι θα με φοβούνται και θα με τιμούν. Εγώ θα μάθω ποιοι από τους ανθρώπους μου είναι ανίκανοι και θα ξεχωρίζω τους έξυπνους από τους βλάκες». Και έδωσε αμέσως στους τρεις κατεργάρηδες πουγκί γεμάτο χρυσά νομίσματα από τους φόρους των πολιτών για να αρχίσουν το πανί τους να υφαίνουν. Αμέσως εκείνοι καμώθηκαν πως έπιασαν δουλειά μπροστά στους αδειανούς αργαλειούς τους.

Οι μέρες περνούσαν και ο Βασιλιάς σκέφτηκε: «Θα στείλω τον καλύτερό μου υπουργό να δει τι κάνουν». Έτσι κι έγινε. «Θεέ μου!» σκέφτηκε ο γερο-υπουργός μόλις βρέθηκε μπροστά στους αργαλειούς. «Δεν βλέπω τίποτα!». Μα δεν το είπε φωναχτά. Οι τρεις κατεργάρηδες του έδειχναν δεξιά και αριστερά, μα εκείνος και πάλι δεν έβλεπε τίποτα. «Αχ γιατί;» έλεγε μέσα του. «Να είμαι άραγε τόσο ανίκανος, τόσο βλάκας;» «Δεν λες τίποτα;» του πέταξε ο ένας από τους τρεις. «Ω, μα είναι υπέροχα, τα καλύτερα!» είπε ο γερο-υπουργός. «Τι σχέδια! Και τι χρώματα! Τρέχω αμέσως να το πω στον Βασιλιά». Κι έτσι οι τρεις κατεργάρηδες τσέπωσαν κι άλλα χρυσά, πήραν τον τίτλο του Μεγάλου Συμβούλου και εξακολούθησαν να υφαίνουν στους αδειανούς αργαλειούς τους.

Ο Βασιλιάς έστειλε και άλλους υπουργούς του να δει την πρόοδό τους. «Εξαίσια,» του έλεγαν όλοι, «ρούχα αντάξια για να τα φορέσει στην μεγάλη παρέλαση!». Ο Βασιλιάς γέμισε τους τρεις κατεργάρηδες με παράσημα πολλά.Την παραμονή της παρέλασης ξενύχτησαν για να αποτελειώσουν τα ρούχα. Καμώνονταν πως έκοβαν το πανί στον αέρα με μεγάλα ψαλίδια και πως έραβαν με βελόνες χωρίς κλωστή. «Έτοιμα!» ανακοίνωσαν με μια φωνή. Ο Βασιλιάς γδύθηκε και οι τρεις κατεργάρηδες καμώθηκαν πως τον έντυναν με τα καινούρια ρούχα. Ανήμερα της παρέλασης, ο Βασιλιάς βγήκε με τα καινούρια ρούχα από το παλάτι του στους δρόμους. Κρεμασμένοι σαν τσαμπιά από τα παράθυρα οι υπηρέτες του φώναζαν «Δέστε πόσο του πάνε τα καινούρια ρούχα του βασιλιά μας!». Και οι τελάληδες διαλαλούσαν τη «δύναμη της γνώσης» του, που παντοδύναμο τον έκανε. Και κανείς τους δεν ήθελε να παραδεχτεί πως έβλεπε τίποτα, γιατί την οργή του την έτρεμαν… Ο λαός έκπληκτος παρακολουθούσε την πομπή με τον Βασιλιά να περνά μπροστά του. «Μα αυτός δεν φοράει τίποτα!» φώναξε ξαφνικά ένα παιδάκι. «Ένα παιδάκι λέει πως ο Βασιλιάς είναι γυμνός!» είπε ένας άλλος. Και ύστερα κι άλλος, κι άλλος κι άλλοι πολλοί μαζί: «O ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ!».

Ο Βασιλιάς ένιωσε να τον πιάνει σύγκρυο. Ήξερε πως έλεγαν την αλήθεια, μα εξακολούθησε να βαδίζει επικεφαλής της πομπής, ενώ πίσω του οι βαλέδες κρατούσαν υψηλά τον ποδόγυρο από την ανύπαρκτη φορεσιά για να μην σέρνεται στο χώμα. Μετά την μέρα εκείνη, κανείς δεν ξανάκουσε για τον βασιλιά με την ανύπαρκτη φορεσιά, που «δύναμη της γνώσης» αποκαλούσε. Οι υπουργοί του σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Όσο για τους κατεργάρηδες, έφυγαν για άλλη πολιτεία για να πουλήσουν αλλού την ανύπαρκτη πραγμάτεια τους».

Την ιστορία πήραμε από εδώ.